Canto III
Por que vas a ver cousas tales
Que nin n´as noites de febre
Tes soñado outras iguales.
A fame negra aquí mora;
Vai con tento, que seu dentre
Vivos o moros devora.
Entréi n´o vagón, e diante
De mín persentouse a escena
Máis atoz e repunante.
Monto de frades noxentes
Ouscenos, crasos, cebados,
De longas uñas e dentes,
Introducción
¿ Pero hei ser sempre un blasfemo,
Un xudío un relaxado
de Dios azoute? ¡ Ora o demo!...
¿ Quén, necesitado d´elas,
Non merca saúde e groria
por unhas cantas cadelas?
Todo vai car n´a vida.
A groria é que anda barata
Como a sardina manida.
Certa literata fea
Mercouna dando a Aristarco
Un bico tras d´unha cea.
Introducción
Sinto n´o peito us afogos
Que parece que m´o morden
Sete ducias de cans dogos
Dis que son remordemento
D´os meus pecados á miles,
D´as miñas culpas á centros
Culpas d´home mal cristiano
Pecados d´e herxe, tales
Que non lles val zuruxano,
Para me curar bebin agoas,
Pisei herbas, recei tríos,
Buiquei Santos vertin vagos
Canto V
Entróu cinmigo do novo
N´outro vagon as escouras,
Negro cal boca de lobo
Nada alí dentro se via.
Tapada la luz por un númaro
D´a Fe, morta parecía
Mais pol-o que eu escotaba,
Entra quela escuridade
gran rebulicio reinaba.
Sentin soluzos, acentos
de piedá, fervevtes rogos
Entre afogados lamentos
Ais de pena e de ternura,
Suspiros d´amor y- azoutes
De maus sobre carne dura.
