Canto VII
É n´esa autitú cristiana,
Dixo-en que os bioólogos fundan
Nosa orixen cuadrumana
Perdida a garra y-o rabo
Desque a selva primitiva
Deixou, para ser home ó cabo
Soyo cando á pór se presta
De bruzes, mostra o católico
Que antes de sel-o foi besta
Non botes en saco roto
esta advertencia, fillo,
Pois sei de máis d´un devoto
Para quen toda cencia é vana
que sempre que ora confirma
A teoría darwiniana.
Canto IV
Ti, cando por tod´a terra
O corno feudal soaba
Chamando as necios á guerra,
Convirtindo en estandarte
O vello sudario griego,
Proclamache a cencia e o arte;
Y-en tanto que n´un divino
Resplandor inunda os ceos
O sol de Tomas d´Aquino,
O verbo audaz de Xordano
Penetra o misterio, oculto
Sempre o peensamento humano,
Canto VIII
Acordéime d´os que fozan
N´a terra, dós que no comen
D´os que non rien e non gozan
D´o labrego que traballa
Para manter muller e filos
E dorme en mollos de palla;
D´o probe vello baldado
Sinagarimo n´o inverno
de porta en porta arrastrado
Canto VIII
-N´o medio de loita tanta
Soyo hay paz- tornou Leon XIII-
N´o seo d´a igrexa santa.
¡ E chamadesd¡me tirano
A min triste prisionero
N´a carcel d´o Vaticano!
- Perdóneme sua mercede-
Dixen enton- pero coido
Qie mentres a Santa Sede
Os bens temporales ame
E insulte c´o a sua riqueza
Ós que moren de fame;
